Patrick Kooper vertelt

Door Erik de Bruin

,,Ik moest met een zere knie naar huis en onze missie in Afghanistan (hij was daar als korporaal-mineur, red.) verlaten. Weg bij mijn maten, weg bij mijn peloton.” Dat dit van binnen nog veel meer pijn deed, hoefde hij de zaal niet te vertellen. Het kostte hem zichtbaar moeite om zijn verhaal te doen. Emoties hadden de overhand. Kooper sloeg zich er wel doorheen. Zoals hij ook in het dagelijks leven de draad weer heeft opgepakt. ,,De knieblessure die ik had opgelopen – niet eens door een militaire actie – bleek erger te zijn dan gedacht. Na verschillende operaties werd ik medisch afgekeurd.  Niet alleen aan de missie was een eind gekomen, ook aan mijn carrière bij Defensie. Terwijl daar mijn hart lag.” Zijn wereld stortte in elkaar, maar hij klauterde omhoog. ,,Op een gegeven moment besef je dat er ook soldaten zijn die veel zwaarder gehavend of helemaal niet terugkeren.”

‘Elkaar vertrouwen’

Kooper begon zijn toespraak met een fles cola in de hand die flink was geschud. ,,Wat gebeurt er als ik hem open maak?” Vervolgens draaide hij de dop om en gebeurde er … ,,Niets. Er zit koude koffie in. Niet alles is wat het lijkt. Dat gold ook voor de missie, die voor mij heel anders liep dan gedacht en gehoopt.” Hij wilde er ook mee laten zien dat je samen heel veel aan kan. ,,Stel dat ik deze fles in Afghanistan had gekregen van een medesoldaat dan had ik er geen seconde aan getwijfeld om hem open te maken. Je verwacht een explosie, maar er gebeurt niets. Als je de aangever maar kan vertrouwen, daar gaat het om.”

‘Hele leuke herinnering’

Om met zijn woorden te spreken: elke veteraan heeft zijn eigen verleden en zijn eigen verhaal. Zo ook Rien Klop, die van december 1980 tot en met maart 1981 deel uitmaakte van de Nederlandse vredesmacht in Libanon. ,,Onze voornaamste functie was om te rapporteren en als roadblock te fungeren.  Een paar honder meter bij ons vandaan was het Zuid-Libanese leger gestationeerd. Die moesten we op afstand houden. We beloerden elkaar dag en nacht. Die majoor van hen, Saad Haddad, keek ons altijd heel vijandig aan. Hij had een enorm lange baard, die steeds langer werd omdat hij zich pas zou scheren als wij weg zouden zijn. Hoewel het al ruim dertig jaar geleden is, is het altijd een hele leuke herinnering gebleven waar ik graag over vertel.”

‘Respect en waardering’

Kooper haalde aan dat de afgelopen tien jaar veel is veranderd. ,,Veteranen hebben een erkende plaats gekregen.” Ook burgemeester Bram van Hemmen, die de Veteranenbijeenkomst opende, gebruikte dergelijke bewoordingen. ,,Jullie hebben je ingezet voor vrede, rechtvaardigheid en democratie. Door deze dag te organiseren willen we ons respect betonen en onze waardering overbrengen. Als we ophouden dankbaar te zijn dan is het alsof we nooit dankbaar zijn geweest.”

Eerbetoon

Hij wees tot slot naar een lege stoel. ,,Een eerbetoon aan de veteranen die ons ontvallen zijn.” Vervolgens werd twee minuten stilte in acht genomen en werden twee coupletten van het Wilhelmus gespeeld. Nadat ook de twee bovengenoemde veteranen hun verhaal hadden gehouden was het, zoals de burgemeester het verwoordde, tijd voor ontmoeting, het uitwisselen van ervaringen en bruggen slaan tussen verschillende generaties. ,,Die meer met elkaar gemeen hebben dan ze op voorhand misschien denken.” Na het informele samenzijn kregen de circa zestig aanwezigen een rijstmaaltijd voorgeschoteld.

Bron: Erik de Bruin.