'Gezegende' tortelduifjes zijn al meer dan vijftig jaar een twee-eenheid
SLIEDRECHT – Ben van Krugten (73) en Joke van Krugten – Noordermeer (70) kregen woensdag bezoek van de wethouder. Hanny Visser-Schlieker feliciteerde hen met hun 50-jarig huwelijk. Op de tafel staat een gedecoreerde kaars waar hun trouwfoto’s op geplakt zijn. Kiekjes van twee jonge, verliefde tortelduifjes die ruim een halve eeuw later nog altijd een twee-eenheid zijn. ,,Mensen vinden het vreemd als ze één van ons alleen tegenkomen op straat en vragen dan vaak of het wel goed gaat met de ander. We zijn altijd samen.”
,,Ik vind dat heerlijk. Voordat we trouwden, heb ik tegen Ben gezegd: ik wil een man om dicht bij me te hebben. Niet iemand die veel geld verdient, maar zelden thuis is.”,,Natuurlijk hebben we wel onze eigen hobby’s”, haakt haar man in. ,,Ik bak graag en probeer ook het voetbal een beetje te volgen op tv. Dat lukt overigens lang niet altijd, hoor. Er zijn zoveel wedstrijden.” Als hij voor de buis zit om voetbal te kijken, zet Joke, die er geen klap aan vindt, haar koptelefoon op. Om een nieuw zangstuk in te studeren. ,,Toen we in 1970 naar Sliedrecht verhuisden, ben ik direct lid geworden van Soli Deo Gloria. Ik houd van grote stukken.” Ben werd lid van tafeltennisvereniging Sliedrecht Sport ’56 en trad gelijk toe tot het bestuur. ,,Ik heb dat met veel plezier gedaan, maar in feite kon ik ook niet anders. Het was een kleine club die ook bestuurd moest worden. Anders konden we geen balletje slaan en dat wilde ik toch wel heel graag.” Het inburgeren ging vanzelf. Ben was in de jaren zeventig het gezicht van de slijterij die deel uitmaakte van de toenmalige Nettomarkt. ,,Nog vele jaren nadat ik hiermee was gestopt werd ik op straat aangesproken door mensen die me nog kenden van de slijterij. Hartstikke leuk natuurlijk. We voelden ons razendsnel thuis in Sliedrecht.”
Verliefd danspaar
De meeste jaren werkte hij buiten Sliedrecht, maar nooit heel ver van huis. ,,Ik heb slijterijen gerund in Den Haag, Dordrecht en Rotterdam. Toen de baas vroeg of ik in Wageningen een zaak wilde leiden, zijn we wel wezen kijken, maar Joke zag dat totaal niet zitten. ‘Nou, dan doen we het toch niet.’ Zo nuchter stond ik er wel in.” Het gezinsgeluk ging boven alles. Joke vertelt dat ze in al die jaren zijn vergroeid met Sliedrecht. ,,We wonen hier al 45 jaar. Waar blijft de tijd!?” Hun eerste liefdesnestje was een flatwoning in de Rotterdamse wijk Feyenoord. Waar ook zijn wieg had gestaan. ,,Mijn ouders konden met hun gezin (ik was de oudste van zes kinderen) een vrije woning betrekken. We hadden elkaar ontmoet op de dansschool en waren zo gek op elkaar dat we dolgraag wilden samenwonen. Die kans deed zich ineens voor.” ,,Er was wel een probleem”, lacht Joke. ,,Om een woonvergunning te krijgen, moest je getrouwd zijn. Hoe dat toen allemaal is gegaan, weet ik niet eens precies meer. We stapten bij de gemeente binnen. Toen we naar buiten gingen, waren we een getrouwd stel. Er is niet eens een foto gemaakt. Later dat jaar, op 7 september, vond het kerkelijk huwelijk plaats. Onze officiële trouwdag is 28 april 1965. We doen daar verder niets mee, maar zo’n bezoek van de wethouder is natuurlijk ontzettend leuk en dat geldt ook voor de verrassing die onze jongste dochter op tafel heeft gezet.”
‘Gezegende mensen’
Ze ontvangen de wethouder in hun ‘nieuwe’ appartement: een seniorenwoning in de Frans Halsstraat. ,,Midden in het centrum, in een ontzettend leuk appartementencomplex met aardige, behulpzame buren en ook de stilte is een genot. Kortom; we hadden ons niets beters kunnen wensen.” Hiervoor woonden ze 36 jaar (tot begin 2013) in een gezinswoning in de Elzenhof en zeven jaar in een bovenwoning op het Fazantplein. ,,Dichter bij je werk kon niet, maar hoewel het een aangename en ruime woning was, wil je als je kinderen hebt toch ook graag een tuin.
Om die reden zijn we naar Sliedrecht-West verhuisd waar Tablis (toen nog Banienoe) huurwoningen bouwde.” Inmiddels zijn ze alledrie (twee dochters en één zoon) al lang en breed het huis uit. Ben en Joke hebben zeven kleinkinderen. ,,We zijn gezegende mensen. Natuurlijk hebben we in ons leven te maken gehad met tegenslagen, maar we hebben allebei een sterk karakter.” Naast zingen zet ze zich met hart en ziel in voor de Hervormde Kerk. ,,Ik ben ouderling geweest voor de maximale duur van twaalf jaar. Dat eindigde in 2008, sindsdien ben ik pastoraal asistent. Toen ik in 1996 werd gevraagd om ouderling te worden, vond ik dat een enorme eer. Of ik hier wel geschikt voor was en het aan zou kunnen, heb ik nooit aan getwijfeld. God wijst de weg en leidt je.”
Bewegende Euromast
Hun band met het geloof en de kerk is sterk. ,,Ook om die reden wilden we in Sliedrecht oud worden. Rotterdam was ons dierbaar, maar is in de afgelopen decennia enorm veranderd. Naast ons ouderlijk huis in hartje IJsselmonde was het in onze kinderjaren één en al weiland. Je groeide op in de buitenlucht.” Ben koestert ook mooie herinneringen. Hij behaalde zijn kelner- en koksdiploma (vandaar zijn liefde voor bakken) en reisde de hele wereld over op het beroemde passagiersschip Willem Ruys. Ook het restaurant in de Euromast was geen alledaagse werkplek. ,,Ik kan me nog goed herinneren dat we op een avond een diner serveerden aan baggeraars uit Sliedrecht.
Het waaide hard waardoor alles een beetje heen en weer bewoog. Dat kon geen kwaad, zo had ik me laten vertellen door de heer Van Eesteren (de aannemer, red.), maar ik schrok natuurlijk wel. Zoals iedereen. Bij het gezelschap zat de schrik er helemaal in. Voordat we het in de gaten hadden, waren ze allemaal naar de lift gerend en stonden ze beneden. Dat was mijn eerste ervaring met Sliedrechters ha ha … Ik geef ze geen ongelijk, hoor. Ik dacht ook even: Als ik dit morgen kan navertellen, keer ik nooit meer terug.”
Tekst: Erik de Bruin
