Enno Verhoef voelt zich ook als trainer op zijn plek bij SKC Merwede

SLIEDRECHT – Hij was er een tijdje uit geweest, maar is weer terug. Terug als trainer en terug bij de club waar hij op 12-jarige leeftijd de eerste stappen zette op een korfbalveld. Enno Verhoef, inmiddels 51 jaar, sloot de sport in zijn hart, speelde jarenlang in de hoofdmacht van SKC Merwede en bouwde daarna een succesvolle trainerscarrière op. Tot het moment dat hij er even genoeg van had en besloot niet langer tegen een muur, maar tegen een berg aan te lopen. Vanuit een Frans dorp aan de voet van de Pyreneeën volbracht hij in 2012 in een tijdsbestek van ruim zes weken de befaamde pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Verhoef is al aan het sparen om vanuit Zwijndrecht de Sint Jacobsroute te lopen, maar eerst wil hij de ontwikkeling die bij Merwede in gang is gezet een vervolg geven.

,,Er is nog veel te doen en veel te halen. Voor mijn gevoel ben ik hier nog lang niet klaar”, zegt de ervaren oefenmeester op strijdbare toon aan het eind van het interview. Wat hij zeker weet, is dat hij op z’n plaats is bij Merwede, een club met veel aanstormend talent. Verhoef weet daar wel raad mee. Hij leerde het trainersvak als jeugdcoach bij Zwijndrecht en had als seniorentrainer vaak talentvolle teams onder zijn hoede die nog veel progressie konden boeken. ,,Bij Merwede trof ik een nieuwe groep met veel jonge spelers. Zij hebben zich individueel en als collectief het afgelopen anderhalf jaar goed ontwikkeld, maar ik ben ervan overtuigd dat ze pas op vijftig, zestig procent van hun kunnen zitten. Korfballers zitten meestal op hun top als ze 25, 26 jaar zijn. Bij Merwede zijn ze allemaal rond de twintig. Er zit dus nog heel veel rek in.”

Kampioen worden

Dat belooft wat want Merwede maakt in de tweede klasse gehakt van elke tegenstander. In het eerste deel van de veldcompetitie werd iedere wedstrijd met ruim verschil gewonnen. Verhoef verwacht dat het team ook hoge ogen zal gooien in de zaalcompetitie die half november start en verlangt zowel op het veld als in de zaal niets minder dan de titel. ,,Vorig jaar waren we er in beide competities al dichtbij, maar kwamen we net tekort omdat we matig aan het seizoen waren begonnen en in die fase te veel punten hadden verspeeld. Dit seizoen zijn we begonnen zoals we vorig jaar zijn geëindigd. We stapten in op een heel hoog niveau. Daar blijkt al uit dat het team weer een stap verder is. Die ontwikkeling wil ik doorzetten, dat is de ambitie van elke trainer. Daarom zeg ik ook dat we kampioen moeten worden. Omdat de ploeg op een hoger niveau weer een volgende stap kan maken.” Terugkijkend op zijn rijke trainersloopbaan (Verhoef stond achtereenvolgens langs de lijn bij De Zwervers in Dordrecht, Juliana in Oud Gastel, Zwijndrecht, Vitesse Barendrecht en Movado Dordrecht, bij Vriendenschaar en GKV trainde hij het beloftenteam) valt op dat hij vaak in het tweede seizoen tastbare resultaten boekt in de vorm van kampioenschappen en promoties. Bij Merwede is ook de oogsttijd aangebroken. Oogsten heeft echter pas zin als het team zich ook in de eerste klasse staande kan houden. ,,Waar we nu mee bezig zijn, is het leggen van een fundament. Korfbaltechnisch steekt het goed in elkaar en zijn we met ons gevarieerde spel en scorend vermogen andere ploegen de baas, maar ik wil ook dat de spelers mondiger worden.”

Betrokkenheid creëren

,,Het is nog wat passief”, vervolgt de oefenmeester. ,,In de zin dat ik weinig feedback krijg. Voor een coach is het aan de ene kant fijn dat een team zich gemakkelijk laat sturen, maar het zou nog mooier zijn als ze elkaar coachen en dat ze tegengas geven als ze het niet eens zijn met de tactiek. Dat doe je niet met wilde armgebaren tijdens een wedstrijd want dan ben je bij mij aan het verkeerde adres, maar voor de wedstrijd en voor en na trainingen ga ik dat gesprek graag aan met de spelers. Ik sta boven de groep, maar ik ben geen autoritaire trainer. Betrokkenheid creëren is belangrijk. Een YouTube-filmpje van TOP Sassenheim is daar een goed voorbeeld van. De trainer verlaat de kleedkamer en vraagt de spelers om over de komende tegenstander te praten. Zonder zijn inbreng maken ze een strijdplan. Dat vind ik fascinerend om te zien.”

Prinses Beatrixschool

Het werd al aangehaald aan het begin van het artikel: Enno Verhoef sloot bij SKC Merwede het korfbal in zijn hart. De kennismaking met deze voor hem onbekende sport vond plaats op het schoolplein van de Prinses Beatrixschool op de Kerkbuurt. ,,Daar stonden twee korfen. Voor en na schooltijd en in de pauze waren we altijd aan het korfballen. Ik zat op hockey, maar omdat de vereniging naar Alblasserdam verhuisde, kon ik die sport niet meer beoefenen. Dat ik ging korfballen en lid werd van Merwede lag voor de hand.” Zijn roots liggen in Brabant. Verhoef groeide op in Valkenswaard, een dorp onder de rook van Eindhoven. Zijn ouders verhuisden naar Sliedrecht toen hij tien was. ,,Na het verlaten van het ouderlijk huis verlaten ben ik in Zwijndrecht gaan wonen. Mijn moeder woont hier nog steeds. Je kan best stellen dat ik een rood-wit hart heb. Of laat ik het zo zeggen: ik heb het hier als speler altijd naar mijn zin gehad en als trainer bevalt het ook prima om weer op het oude nest te zijn. Zeker gezien de weg die de vereniging is ingeslagen. Merwede bouwt op de jeugd en dat betaalt zich uit. Niet alleen het eerste team presteert goed, ook het tweede en derde team staan bovenaan en de doorstroming vanuit de jeugd verloopt op een doordachte manier.”

Pelgrimstocht

Koren op de molen van de Zwijndrechter, die in de plaats waar hij verstrengeld raakte met korfbal weer het kunstje opvoert waar hij bij andere verenigingen ook in slaagde, namelijk: een getalenteerd team naar een hoger niveau tillen waarop zij zich weet te handhaven. Bij het Gorcumse GKV had hij het niet naar zijn zin als trainer van het tweede team en gooide hij aan het eind van het seizoen 2011-2012 in navolging van de hoofdtrainer de handdoek in de ring. Verhoef besloot zijn hoofd leeg te maken. ,,Ton Boot (de bekende basketbalcoach, red.) neemt elke drie jaar een sabbatical. Hij doet dat bewust om frisse ideeën op te doen en in de keuken van andere sporten te kijken. Ik had er behoefte aan om even afstand te nemen van de dagelijkse beslommeringen. In overleg met mijn baas mocht ik een lange vakantie opnemen en ben ik naar Zuid-Frankrijk gereisd.” De pelgrimsroute die hij in zijn eentje bewandelde, omschrijft hij als een ‘ontmoet jezelf-tocht’. ,,Je gaat je na anderhalve week realiseren hoeveel geluk je hebt. Met een mooie baan en een prachtige dochter ben ik een tevreden mens. Ik besefte dat te weinig.” Om het Spaanse bedevaartsoord Santiago de Compostella te bereiken, moest hij de Pyreneeën over. ,,Een uitputtingsslag. Niet opgeven, grenzen verleggen levert voldoening op. Ik was trots op mezelf.” Verhoef keerde met een volgeladen energietank terug naar Nederland. Waar hij aanvankelijk zijn korfbalsabbatical tot het einde van het seizoen wilde voortzetten, maar toen de club waar hij twee decennia geleden zelf ongeveer tien jaar in de hoofdmacht had gespeeld, op de deur klopte, deed hij toch open. Met als gevolg dat hij inmiddels weer tot over zijn oren met de sport bezig is die hij maar even los kon laten. In het eerste deel van de veldcompetitie sprong hij als vervangd hoofdcoach in bij het Zwijndrechtse Conventus, waar hij lid is. Ook is hij trainer-coach van de selectie onder zestien jaar van de regio Zuid-West. ,,De grootste korfbaltalenten van Nederland maken hier deel van uit. Over vier, vijf jaar zal, verwacht ik, een groot aantal spelers actief zijn in de Korfbal League en in het Nederlands team. Ze houden mij scherp. Als ik een een training niet goed heb voorbereid, hebben ze dat meteen in de gaten.”

Door Erik de Bruin