Ondeugende zoetekauw is ook op 102-jarige leeftijd nog zeer fief

,,Veel zoetigheid, ondeugd en een kort lontje.” Zo wordt ze door haar oudste zoon omschreven. ,,Ma is heel aardig, maar als iets haar niet aanstaat, scheldt ze je haaks om.”  ,,Ze zegt wat ze denkt”, lacht zijn jongere broer.  Hun zus is ook aanwezig. Sowieso is het gezellig druk in de aanleunwoning aan de Reigerlaan waar mevrouw Teeuw al twaalf jaar woont. ,,Ze is hier naar toe verhuisd toen ze negentig was. Voorheen woonde ze in een appartement aan de Thorbeckelaan. Daar heb ik zelf ook gewoond. Mijn broer en zus niet meer. Die waren toen al het huis uit.”

Verzorgingshuis

,,Moeders wilde graag naar een verzorgingshuis, maar daar was ze te fief voor”, vervolgt haar jongste zoon. ,,Ze is nog altijd goed bij de tijd. Natuurlijk wordt ze verzorgd (Parkzicht zit hiernaast), maar ze kan zich nog heel goed redden. Voor de verzorgsters is het niet altijd gemakkelijk want ze staat voor dag en dauw op. Dan komen ze de woning binnen en is ze al aangekleed. Zelfs haar steunkousen heeft ze dan al aan wat natuurlijk niet meevalt op die leeftijd.” ,,Of ze ook vroeg naar bed gaat? Nee, vrij laat zelfs en ze houdt van snoepen. Mijn moeder is denk ik gewoon een hele sterke vrouw.” Die getrouwd was met een smid ‘met stalen armen’. ,,Onze vader werkte bij Van Beest. Hij maakte nog sluitingen met de hand”, haakt zijn broer in. ,,In de crisistijd voeren ze op een zandschuitje over de rivier. Moeders wilde echter vaste grond onder haar voeten hebben. Vandaar dat ze in een dijkhuisje gingen wonen in de vroegere Wijk C.”

Bos en Kalis

Dat was hun ouderlijk huis, dat begin jaren zeventig werd gesloopt vanwege de helling die werd aangelegd om een verbinding te maken met de Deltalaan. ,,Een huis met een rieten dak en een bakstoep. We woonden anderhalve meter lager dan de dijk.” Hun vader maakte lange dagen als smid om eten op tafel te krijgen en hun moeder maakte dat klaar en zorgde voor de kinderen en het huishouden. Bij de baggerfamilies Kalis en Bos (later verenigd tot Boskalis) was ze werkzaam geweest als huishoudster. Daarna werd ze huisvrouw en de spil van het gezin.

Sjaals breien

Op haar oude dag geniet ze van Rummikub en breien. De sjaals die ze maakt gaan naar arme kinderen in het buitenland. ,,Sokken lukt niet meer, maar sjaals wel. Dat is rechttoe, rechtaan. Zoals ma zegt: Je kan dan wel eens een steekje laten vallen.” Als het om haar geheugen gaat, laat ze weinig tot geen steekjes vallen. Zo weet ze zich nog goed te herinneren dat de burgemeester een jaar geleden zijn jongste zoon bij zich had en dat hij toen ook trakteerde op bonbons, maar dat het er geen 101 waren. Hij belooft volgend jaar weer langs te komen. ,,Bij leven en welzijn.” Mevrouw Teeuw – van der Aa is met haar 102 jaar de één na oudste inwoner van Sliedrecht. Ze heeft drie kinderen, vijf kleinkinderen en negen achterkleinkinderen.

Bron: Erik de Bruin