Mevrouw Groen

24 november 2015
Mevrouw Groen

SLIEDRECHT -  ‘Een advocaatje? Dat durf ik niet zo goed, hoor. Maar het is wel heel lekker.’ Voor deze speciale gelegenheid besluit de bewoonster van Waerthove overstag te gaan. Ze schuift gezellig aan bij het verjaardagsfeestje van mevrouw J.C. Groen – Verbeten, die honderd is geworden. Aankomende zaterdag komen al haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en twee achterachterkleinkinderen op bezoek, vandaag wordt ze gefeliciteerd door burgemeester Bram van Hemmen.

Door Erik de Bruin
Veel van wat aan tafel wordt gezegd, gaat haar langs heen. Toch heeft de jarige het naar haar zin. ,,Normaal vallen haar oogjes dicht, maar nu is ze helemaal bij. Je kan zien dat ze geniet.” Waar de gesprekken precies over gaan, weet ze niet. ,,Haar gehoor is slecht”, vertelt haar oudste dochter. ,,Ze is nog wel goed bij de tijd. Ze weet wie iedereen is en ze weet bijvoorbeeld ook heel goed dat mijn kleindochter op hoog niveau turnt. Dan heeft ze een beetje aan haar overgrootoma te danken. Mijn moeder heeft altijd fanatiek geturnd. Mijn broer, zus en ik bleken haar genen te hebben en hebben deze sport ook intensief beoefend en mijn zoon heeft in de nationale jeugdselectie gezeten. Van de vierde generatie was mijn kleinzoon heel talentvol, maar hij is gestopt. Mijn kleindochter is elf en turnt in de eerste divisie. Ze traint vijftien uur per week. Het is mooi om te zien dat het van generatie op generatie overgaat.”
Juni 1945
Mevrouw Groen – Verbeten werd op 3 september 1914 geboren. ,,In Lobith. Waar de Rijn ons land binnenkomt. Ze is opgegroeid in Rotterdam. Mijn opa kon namelijk als schilder aan de slag bij de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij, de RDM.  Ze woonden in de wijk Spangen. Mijn vader en moeder zijn daar ook gaan wonen. Ze trouwden in 1938. Pas zeven jaar later, in juni 1945, ben ik geboren omdat ze geen kind wilden in de oorlog. Dat was in Winschoten. Pa was te werk gesteld. Mijn moeder mocht op een gegeven moment naar Duitsland reizen omdat ze zwanger was. Na de capitulatie van de Duitsers kwamen ze op hun terugreis naar Rotterdam in het noordoosten van Nederland uit. Daar zijn ze enkele weken gebleven omdat ma hoogzwanger was. Ze werden opgevangen door een boerengezin.”
De Gruyter
Eenmaal terug in het vertrouwde Spangen volgde al snel gezinsuitbreiding. De familie Groen werd wederom verblijd met een meisje. Een jaar later zag haar broer het levenslicht. Vader werkte als buschauffeur bij de RET (‘net als Gerard Cox in de tv-serie Toen was geluk heel gewoon – met zo’n geldgordel’) en moeder was huisvrouw. Toen de kinderen ouder werden en het gezin naar Capelle aan den IJssel verhuisde, solliciteerden niet alleen haar kinderen bij de kersverse levensmiddelenzaak van De Gruyter in hun nieuwe woonplaats, maar zij zelf ook. ,,Mijn zus en ik zaten achter de kassa en deden administratief werk, onze broer werkte parttime op de groentenafdeling en ma werkte op de gebakafdeling. Soms had ze daar moeite mee. Thuis gooide ze nooit iets weg. Als er gebak overbleef, wat natuurlijk regelmatig gebeurde, vond ze het verschrikkelijk als daar niets meer mee werd gedaan.”
Volkstuinen
Ze omschrijft haar moeder als een oersterke vrouw. ,,Wel met een zwakke rug, maar dat komt van al het gesjouw in onze eigen volkstuin  en die van haar ouders. Daar groeide echt alles wat je maar kan bedenken.” Waar haar dochters al in Sliedrecht woonden, besloten meneer en mevrouw Groen in 1992 ook deze kant op te komen. Ze betrokken een appartement in De Elzenhof, een ouderenflat in Sliedrecht-West. ,,Ma heeft daar tot november 2009 zelfstandig gewoond. We hebben er nog haar 95e verjaardag gevierd. Twee maanden later brak ze haar heup en raakte ze verward. Ze kon niet meer voor zichzelf zorgen. We waren bang dat dit het begin van het einde zou zijn, maar nadat ze hier naartoe was verhuisd, is ze aardig opgeknapt. Haar geestelijke conditie is beter dan vijf jaar geleden. Fysiek is ze wel verzwakt. Sinds anderhalf jaar zit ze in een rolstoel. Daarvoor liep ze nog met een rollator.”
Borstkanker
Mevrouw Groen is zeventien jaar weduwe. Haar man overleed in 1997 op 85-jarige leeftijd. Zelf kreeg ze in 1980 te maken met borstkanker met als gevolg dat een borst is afgezet. ,,Gelukkig is deze ziekte nooit meer teruggekomen.” Naast de jarige prikt de burgemeester een vorkje mee. Hij hoort de verhalen aandachtig aan en vertelt enthousiast over het bezoek dat hij een week geleden al aan het verpleeghuis had gebracht om een delegatie uit de Roemeense zusterstad Orastië een indruk te geven van ouderenzorg in Nederland. Gedurende het felicitatiebezoek raakt de woonkamer, waar ze bijeenkomen om te eten, steeds voller. Alle bewoners willen met de jonge burgervader op de foto. Een ‘jongedame’ van 89 noemt hem een spetter.
Gerelateerde wijken:
Gerelateerde straten:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.