Al 37 jaar een veilig en warm thuis voor pleegkinderen

17 februari 2016 door Jord van Geldere
Al 37 jaar een veilig en warm thuis voor pleegkinderen

SLIEDRECHT – ,,We wilden een groot gezin, maar de kinderen hoefden niet allemaal van onszelf te zijn.” Zo geschiedde het in 1977 dat Gerrit en Meta Prins voor het eerst een pleegkind onder hun hoede namen. Daar bleef het niet bij. ,,25 jaar achter elkaar hebben we altijd acht kinderen in huis gehad. Vijf biologische kinderen en drie pleegkinderen. Nu we allebei de zestig zijn gepasseerd, blazen we het kaarsje langzaam uit.”


Door Erik de Bruin

,,Het is stil geworden in huis”, lacht Meta terwijl ze samen met haar man er eens goed voor is gaan zitten. De aanleiding voor het interview is de Koninklijke Onderscheiding die ze een week geleden heeft gekregen. Op 25 april werd ze benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau. Misschien valt Gerrit die eer volgend jaar wel ten deel. ,,We hebben het altijd samen gedaan”, vertelt ze nog voordat het interview begint. ,,Dat moet ook wel want in je eentje kun je dit nooit bolwerken. Je hebt een echtgenoot nodig die je ondersteunt en waar je mee kunt praten.”

‘Nooit één seconde spijt gehad’

,,Praten deden we vaak”, vult Gerrit aan. ,,Elke avond voor het slapen gaan  namen we door wat er die dag was gebeurd en hoe we daar mee om moesten gaan.” Meta: ,,Natuurlijk loop je tegen moeilijkheden aan. Je eigen kinderen ken je van haver tot gort. Ze zijn erg rustig, zoals wij dat ook zijn. Eén pleegkind kan gelijk staan aan tien kinderen van jezelf. Dat vreet energie. Toch had ik het niet willen missen. We hebben nooit één seconde spijt gehad. Kinderen verzorgen is mijn hobby, daar deed en doe ik alles voor. Ze een veilig en warm thuis bieden en ze in alles laten merken dat ze gewenst zijn en een gewaardeerd onderdeel van het gezin vormen. Dát we van ze houden.”

‘Ons leven is verrijkt’

,,We wilden een groot gezin van onszelf, maar toen we zagen dat er veel kinderen in Nederland zijn die geen veilig thuis hebben, zoals wij dat hadden toen we opgroeiden, besloten we ons op te geven als pleeggezin. Dat was in 1977. Sindsdien hebben we in totaal 25 pleegkinderen verzorgd waarvan zes langdurig.” Het gezin gaf liefde en zorg, maar kreeg er ook veel voor terug. Meta: ,,Het heeft ons leven verrijkt. We wilden leren en dat hebben we ruimschoots gedaan. Ons wereldje was klein. Gerrit en ik zijn beschermd opgevoed. Dankzij het verlenen van pleegzorg weten we wat er in de maatschappij te koop is. Wat er mis kan gaan. Daar willen we onze kinderen voor behoeden.”

‘Daad van liefde’

Ze legt uit dat ze anders tegen dingen aan is gaan kijken. ,,Vroeger begreep ik er niets van. ‘Hoe kun je een kind afstaan dat je negen maanden onder je hart hebt gedragen? Hoe kun je? Hoe durf je?’ Gerrit dacht daar hetzelfde over. We veroordeelden het. Nu zeggen we dat het een daad van liefde is. Je eigen vlees en bloed aan een ander geven omdat je weet dat je er zelf niet voor kan of wil zorgen en iemand anders het kind meer liefde kan geven. Ons wereldbeeld is veranderd. Wat ik al zei: wij zijn beschermd opgevoed. Onze kinderen ook. Wat veel pleegkinderen hebben meegemaakt en waar ze vandaan komen, is onvergelijkbaar. Hoe jong ze ook zijn als ze onder je voogdij komen: ze nemen er altijd van iets mee. Ze hebben een rugzakje.”

‘Op één lijn zitten’

Gerrit: ,,We stimuleren ze om contact te zoeken en te onderhouden met hun biologische ouders. We staan daar erg voor open. De kinderen worden door ons opgevoed, maar ze zijn van hen. Het is goed dat ze hun ouders leren kennen.” Behalve als praatpaal voor het slapen gaan draaide hij na zijn werk bij thuiskomst volop mee. ,,Op dat moment was er geen tijd om te praten ha ha … . Het drukste moment van de dag brak aan: het avondeten. Spitsuur in huize Prins. Ik heb altijd graag mijn steentje bijgedragen. Het belangrijkste is dat je op één lijn zit. Kinderen kunnen gewiekst zijn. Ze proberen je soms tegen elkaar uit te spelen. In het begin trapte ik daar wel eens in, later was ik zo verstandig om te zeggen: Als mama dat heeft besloten dan is het zo en kan het niet … zij is de baas. Twee kapiteins op één schip werkt simpelweg niet.”

Naar de Biesbosch

,,Als we een uitstapje met de boot maakten, was Gerrit de kapitein. Dan bepaalde hij de huisregels”, voegt Meta met een glimlach toe. Met de boot werden ook vakanties gevierd. ,,We gingen nooit ver en lang van huis (meestal naar de Biesbosch), maar het was wel altijd dolle pret. We vermaakten ons prima. Natuurlijk is een groot gezin veel werk, maar het was ook altijd heel gezellig. Onze eigen kinderen wisten niet beter. Kwam een nieuw pleegkind binnen dan gingen ze (we hebben vier dochters) gelijk naar boven om mooie kleren uit te zoeken en te delen.”

Kleinkinderen

In haar stem klinkt een beetje heimwee door. Heimwee naar een tijd waarin het huis regelmatig op stelten stond. Alle biologische kinderen en pleegkinderen die langdurig zijn gebleven en hier hun jeugd doorbrachten, zijn uitgevlogen. Alleen Mandy verblijft nog op het ouderlijk nest. Zij zal over een aantal jaren ook haar vleugels spreiden. ,,We blazen het kaarsje langzaam uit. Ik ben dertien jaar geleden oppasmoeder geworden voor een gastouderbureau. Dat doe ik met veel liefde en plezier, maar ook daar is bijna een einde aan gekomen. Ik heb nog één oppaskind en Mandy is ons enige pleegkind. Dat is prima, hoor. Kinderen verzorgen blijven we altijd doen. Vergeet niet dat we twaalf kleinkinderen hebben en één pleegkleinkind, om het zo maar even te noemen. Dat is ook een absolute verrijking.”

‘Mooi meegespeeld’

Met die laatste zin is het interview en daarmee het verhaal rond. Wat nog wel nieuwsgierig maakt, is hoe ze in de val is gelokt. Hoe werd ze verrast met een Koninklijk lintje? ,,Dat is niet gelukt. Máár ik heb het wel mooi meegespeeld”, glundert Meta. ,,Je zou eens moeten weten hoeveel voorpret ik heb gehad.” Gerrit is de schuldige. ,,Hij zei dat zijn beltegoed op was, maar dat kon natuurlijk nooit want hij gebruikt dat ding niet. Toen ik zag dat hij was gebeld door Corrie Versteeg wist ik genoeg. Zij is ook pleegmoeder en heeft twee jaar geleden een lintje gehad. Eén plus één is twee. Dat rekensommetje had ik snel gemaakt.” Ze zegt zich vereerd te voelen. De oorkonde en de onderscheiding hangen op in de woonkamer. Wie weet wordt in 2015 ook haar rechterhand onderscheiden. ,,Deze eer komt ons allebei toe. We zijn sinds we elkaar kennen een twee-eenheid.”

Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.