60-Jarig huwelijk van familie de Jager
SLIEDRECHT – Terwijl Cor de Jager op het feestje ter ere van het 60-jarig huwelijk met zijn vrouw Dicky vol enthousiasme en geestdrift verhaalt over zijn verleden in de lokale politiek en bij het ziekenfonds (ruim veertig jaar zijn werkgever) begint hij te kuchen. ,,Dat is de Caballero, pa”, lacht één van zijn dochters. Hij kan er zelf ook om lachen. ,,Ik heb van 1972 tot 1984 in de Sliedrechtse gemeenteraad gezeten. Tijdens een raadsvergadering rookten we een pakje per avond.”
Door Erik de Bruin
Hele andere tijden dan nu, zo ook wat de PvdA betreft, die toentertijd in haar eentje bijna een raadsmeerderheid had. Meneer De Jager blijkt een echte partijman te zijn. Ook in moeilijke tijden staat hij pal achter de Partij van de Arbeid (‘we leveren de beste ministers’) en het socialistische gedachtegoed. ,,Met de paplepel ingegoten? Jazeker. Vader leerde ons dat je lid moest worden van de bond en op de SDAP moest stemmen. Dat heb ik altijd gedaan en later op de PvdA natuurlijk die hieruit voortkwam.” Zijn vader was steenzetter. Geen van zijn zoons trad in zijn voetsporen. ,,Misschien is dat wel de reden dat u een stuk ouder wordt dan uw vader?”, merkt burgemeester Bram van Hemmen op. ,,U heeft geen fysiek beroep uitgeoefend en uw vader wel.”
‘Glaasje wijn’
,,Dat zou kunnen. Ik ben nu 85. Als iemand vroeger had gezegd dat ik op deze leeftijd nog in leven zou zijn, had ik hem voor gek verklaard. Mijn vader stierf toen hij 74 was. Hij was helemaal op.” Ondanks ademhalingsproblemen voelt meneer De Jager zich prima. Hij wijst naar zijn hoofd. ,,Hier functioneert het allemaal naar behoren. In het koppie zit het goed. Bij mijn vrouw ook trouwens.” Het enige waar mevrouw De Jager moeite mee heeft, is communiceren. Om te laten horen wat ze wil gebruikt ze een toetsenbord. Even later galmt er een computerstem door de kamer. ‘Een glaasje wijn.’ ,,Is dat niet wat vroeg, ma?”,,Ach, wat zou het ook. Vandaag is het feest. Dat mag best worden gevierd.”
Merwederazzia
Meneer De Jager had aanvankelijk helemaal niet zo’n trek in een feestje, maar in een kamer vol visite voert hij het hoogste woord. Over de politiek, het ziekenfonds en hoe hij als jongen de oorlog beleefde. Het laatste onderwerp wordt ter sprake gebracht door de burgemeester. ,,Ik heb al veel oorlogsverhalen gehoord, maar nooit van iemand die destijds een kind was. U bent in 1929 geboren. Dat betekent dat u op 16 mei 1944 net geen last heeft gehad van de Merwederazzia.” Meneer De Jager knikt. ,,Ik was te jong om naar Amersfoort te worden gebracht. De oorlog heb ik wel bewust meegemaakt. In 1940 was ik 11. Dat de Duitsers in de polder met parachutes uit de lucht vielen, vonden we spannend. Naarmate je ouder wordt, begin je het beter te begrijpen. Zeker aan het einde van de oorlog. Bij de razzia viel de bezetter met veel machtsvertoon de huizen binnen. Nadat al die jonge mannen naar Amersfoort waren gebracht (om dwangarbeid te verrichten, red.) kwamen er dagelijks een paar terug. Dan was het feest op de dijk. Helaas zijn ook veel mannen nooit meer teruggekomen.
‘Een beetje flaneren’
Vanaf 1947 bouwde hij een carrière op bij het ziekenfonds, dat vanuit Sliedrecht de West-Alblasserwaard bediende. Een jaar later leerde hij zijn Dicky kennen. ,,Op de meidenmarkt op de Kerkbuurt”, lacht meneer De Jager. ,,Daar liepen de jongens en meiden rond. Een beetje flaneren, je kent het wel.” Mevrouw De Jager kwam uit Papendrecht. Nadat ze zijn hart had veroverd verliet hij voor het eerst en de enige keer in zijn leven het dorp waar hij geboren en getogen was. ,,Ze woonden vier jaar in bij de ouders van mijn moeder. Zo ging dat in die tijd.” Vier jaar na hun huwelijk op 25 mei 1954 betrokken ze hun eigen flatwoning aan de Rembrandtlaan in Sliedrecht. ,,Met uitzicht op de weidse polder. Je kunt het je nu niet voorstellen, maar Sliedrecht hield toen op bij de Rembrandtlaan. Ten noorden was alleen maar weiland. Én de snelweg, daar keken we zo op uit.”
‘Graten uit de vis’
Het gezin bleef Sliedrecht trouw. Achtereenvolgens in de Rembrandtlaan, de Merelstraat, de Hobbemastraat en sinds zes jaar geleden in verzorgingshuis Parkzicht aan de Lijsterweg. Alweer exact zes decennia geleden stapten meneer en mevrouw De Jager in het huwelijksbootje. ,,Ons geheim? Altijd naar je vrouw luisteren. Zij heeft het laatste woord ha ha …. .” Hij voegt eraan toe dat hij in een huis met drie vrouwen (het echtpaar heeft twee dochters) is verwend. Althans, dat lijkt hij te zeggen. Het blijkt andersom te zijn. ,,Pa legde ons in de watten. Toen ik trouwde, miste ik dat wel. ‘s Morgens waren de boterhammen niet meer gesmeerd ik moest zelf mijn appeltje schillen en de graten uit de vis halen. Dat deed pa altijd.” ,,Nu heb ik er plezier van”, lacht meneer De Jager, ,,We horen ze dagelijks en ze komen vaak op bezoek.” ,,Een kleine moeite. We wonen immers allebei in Sliedrecht.”
Het 60-jarig huwelijk werd ‘s avonds gevierd met een warm en koud buffet in Parkzicht. Hierbij schoven ook aangetrouwde familieleden en hun vier kleinkinderen aan. ‘s Middags konden ook andere bewoners, vrienden en vroegere buren het gelukkige echtpaar feliciteren.
