Oudste inwoner van Sliedrecht verveelt zich geen minuut van de dag
SLIEDRECHT – ,,Sinds mijn moeder is gevallen, bezorgt ouderenzorg dagelijks een verse maaltijd.” ,,Maar ik kan nog wel mijn eigen potje koken, hoor”, dient mevrouw A.P. de Jong – van Netten haar dochter meteen van repliek. ,,Ik ga nog niet naar een bejaardentehuis. Thuis vind ik het veel te gezellig.” Woensdag 14 mei vierde ze haar 103e verjaardag. Net als een jaar geleden kwam burgemeester Bram van Hemmen op bezoek om de oudste inwoner van Sliedrecht te feliciteren.
Door Erik de Bruin
De eerste burger van het baggerdorp wordt hartelijk ontvangen door de oudste. Tot zijn verbazing ligt de Oud-Rotterdammer voor hem op tafel, een gratis huis-aan-huiskrant voor Rotterdam en omgeving waarin wekelijks historische gebeurtenissen worden belicht die in de havenstad hebben plaatsgevonden. ,,Mijn zoon heeft hem meegenomen. Hij woont in Poortugaal en kwam vanmorgen op verjaardagsvisite. Ik heb hem voor u op tafel gelegd.” De burgemeester is onder de indruk. ,,Mevrouw wist zich nog te herinneren dat we hier vorig jaar over hebben gesproken. Dat vind ik bijzonder knap.”
14 mei 1940
De nieuwste editie van de Oud-Rotterdammer staat logischerwijs in het teken van het bombardement van Rotterdam, dat exact 74 jaar geleden plaatsvond. ,,Op mijn 29e verjaardag”, zegt mevrouw De Jong. ,,We waren net getrouwd toen de oorlog uitbrak. Dat was een ‘mooi’ cadeautje van de Duitsers.” In de oorlog werd hun oudste zoon geboren. ,,Hij sliep tussen ons in. Er vlogen vaak bommenwerpers boven de stad. Ik dacht: als we gaan, gaan we met z’n drieën.” Haar man werkte in de gaarkeuken. ,,Daar boften we mee. Toen in november 1944 de Rotterdamse razzia plaatsvond (en ruim 50.000 mannen tussen de 17 en 40 jaar uit Rotterdam en Schiedam werden weggevoerd, red.) vertelde hij dat hij voor de Duitsers kookte. Dat was niet zo, maar hij hoefde niet mee. Na de oorlog is hij wel een halfjaar in Engeland geweest om te koken voor ondervoede kinderen.”
‘Grote steun’
Terug in Nederland heeft hij dat werk min of meer voortgezet. Het gezin De Jong, dat inmiddels was aangevuld met een pleegzoon en een dochter, verhuisde van Rotterdam naar Poortugaal. ,,We woonden in een kleine gemeenschap. Mijn man was kok in het ziekenhuis. In de hele straat woonde personeel. Je ging regelmatig bij elkaar op de koffie. Dat mis ik wel. Hier in de flat maken mensen nooit een praatje. Soms groeten ze je niet eens.” Haar dochter kom het meest op visite. ,,Dankzij haar ben ik 26 jaar geleden naar Sliedrecht verhuisd. Zij is mijn grote steun.” Een jaar daarvoor overleed haar man. ,,Ik wilde bij mijn dochter in de buurt wonen. Zij was vanwege haar echtgenoot al in Sliedrecht gaan wonen en ik ben haar gevolgd.” Eerst in één van de 10-hoogflats en sinds 1994 in de Nachtegaalflat aan de Thorbeckelaan. ,,Waar ze gelukkig niet zo hoog woont. Dat vond ze op een gegeven moment niet meer zo fijn”, vertelt haar dochter.
Hoge telefoonrekening
Uit alles blijkt dat mevrouw De Jong nog scherp van geest is. Haar dochter beaamt dat. ,,Ze is best goed op de hoogte van alles. Dat er volgende week Europese verkiezingen zijn, hoef je haar echt niet te vertellen.” ,,Ik laat mijn stem niet verloren gaan”, zegt de jarige op luide toon. Ze stemt als sinds jaar en dag op de PvdA. ,,Eerst SDAP en later PvdA. Dankzij die partij is de AOW ingevoerd en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.” Het nieuws houdt ze goed in de gaten. ,,’s Morgens lees ik de krant en als ik daarmee klaar ben, zet ik de radio aan. Ik ben de hele dag druk met borduren en puzzelen. Ik verveel me geen minuut. ‘s Avonds kijk ik naar Hart van Nederland en Lingo volg ik ook graag. Ik raad het bijna nooit, maar ik probeer het wel.” ,,Bellen doet ze ook graag”, lacht haar dochter. ,,Je zou haar telefoonrekening eens moeten zien. Toen ze begin dit jaar in Waerthove revalideerde, had ze het heel erg naar haar zin, maar dat miste ze toch wel. Het contact met de buitenwereld.” Tijdens haar verjaardag komt dat duidelijk tot uiting. Haar ogen glimmen als de telefoon rinkelt. Wanneer ze de hoorn op de haak legt, vertelt ze dat ze met Geertje heeft gesproken. ,,Mijn hulpje. Ze is hier elke vrijdag. Ik had al verwacht dat ze zou bellen.” Later belt ook haar vroegere buurman uit Poortugaal. ,,Toen zijn vrouw nog leefde, kwamen ze elke twee weken rummikubben.” Dat doet ze overigens nog steeds, maar dan met iemand die heel wat jonger is. Ze spiekt in haar agenda. ,,Volgende week vrijdag komt ze weer. Ze heeft me geholpen toen Greetje op vakantie was. Dat vonden we allebei zo gezellig dat ze hier twee keer per maand vanuit Dordrecht op bezoek komt. We gaan dan gezellig rummikub spelen. Nu heeft ze het trouwens wel heel druk want ze is net met haar eindexamens begonnen. Ik hoop maar dat het goed gaat.”
‘Hartstikke gezond’
De revalidatie in Waerthove duurde drie maanden en was het gevolg van een valpartij op 17 december 2013. Mevrouw De Jong ging onderuit in haar woning. Haar gezicht zag er gehavend uit. De foto die haar dochter op haar telefoon laat zien, levert een schrikreactie op. De kranige dame zag bont en blauw. Zelf kan ze er nu wel om lachen. ,,Waarom viel ik nou precies op die dorpel en niet op het kleed? Dat had veel narigheid gescheeld.” Na de val was niet alleen haar gezicht beschadigd. Ze brak ook – en dat was nog veel erger – haar knieschijf. Mevrouw De Jong moest onder het mes. Zowel de operatie als de revalidatie verliepen voorspoedig. ,,Ze is inmiddels alweer een paar maanden thuis en mankeert niets. Mijn moeder is hartstikke gezond. Ze slikt geen pilletjes, geen medicijnen, niets.” De burgemeester vraagt naar haar geheim. ,,Bezig blijven”, reageert mevrouw De Jong waarna haar dochter toevoegt dat ze positief is ingesteld. ,,Natuurlijk moppert ze wel eens, maar over het algemeen staat mijn moeder positief in het leven. Ze leeft gewoon nog heel erg graag en toont veel belangstelling.”
Rap van tong
,,Volgend jaar spreken we weer af”, zegt de burgemeester als hij de gastvrouw bedankt voor het gezellige samenzijn. ,,Je weet maar nooit”, grinnikt mevrouw De Jong. Ze weet niet of ze dan nog wel in dezelfde flat woont. ,,Eind dit jaar horen we van Tablis Wonen of het gebouw wordt gerenoveerd of afgebroken.” De woningstichting wil de vijftig jaar oude appartementen renoveren. Bij een onderzoek naar renovatie bleek dat de bewapening verkeerd is geplaatst. Voor de zekerheid zijn begin april bij de ruim driehonderd galerijwoningen van vijf flats in de Vogelbuurt honderden metalen palen tussen de balkons geplaatst. Ook het balkon voor het appartement van mevrouw De Jong, die op de tweede verdieping woont, is ‘gestempeld’. Het deert haar niet. ,,Ze staan toch niet op m’n rug!” De burgemeester lacht. ,,Dat is een typisch Rotterdamse uitdrukking. Eén die ik al een tijd niet meer heb gehoord.” Met haar gevatte opmerkingen brengt ze hem vaker aan het lachen. Behalve scherp van geest is ze ook nog rap van tong.
