College wil recreatief knooppunt haalbaarder maken en kijkt weer naar oorspronkelijke locatie
SLIEDRECHT – Er wordt al jaren over gesproken, maar met de realisatie van een Recreatief Knooppunt in het buitengebied wil het nog niet vlotten. Om het toch voor elkaar te krijgen om over het spoor onder andere een sportcomplex, (vis)vijver en wandel,- fiets- en ruiterpaden aan te leggen, heeft het college ervoor gekozen het vizier op een andere locatie te richten. Niet achter het station, tussen de Tolsteeg en de provinciale weg, maar ten oosten van de provinciale weg wil de gemeente, die geen actief grondbeleid voert, grond kopen voor recreatieve doeleinden.
Met andere woorden: terug naar het oorspronkelijke plan. Het was altijd al de bedoeling dat de accommodaties van v.v. Sliedrecht en tennisclub SLTC ‘omgeklapt’ zouden worden. Om te voorkomen dat de gemeente te maken zou krijgen met (te) dure grondprijzen, werd gebruik gemaakt van het gemeentelijk voorkeursrecht. Eigenaren moesten hun grond als eerste aan de gemeente aanbieden en konden daar niet voor vragen wat ze wilden. Dat gemeentelijk voorkeursrecht verloopt echter naar verloop van tijd. De gemeente kreeg weliswaar groen licht van eerst het provinciebestuur en later Provinciale Staten om de plannen, waarvoor lang is gelobbyd, te verwezenlijken, maar het economisch tij was inmiddels omgeslagen. Zodanig dat een snelle realisatie van Stationspark III op de huidige locatie van v.v. Sliedrecht (met de grondverkoop aan bedrijven moest het project worden gefinancierd) onmogelijk is. Toen na drie jaar het gemeentelijk voorkeursrecht verviel voor het weiland dat wordt afgebakend door de provinciale weg, de Kweldamweg, de Zwijnskade en de Betuwelijn werd een andere locatie aangewezen. Nog wel ten noorden van het spoor, maar meer in westelijke richting, tussen de Tolsteeg en de provinciale weg. Daar krijgt de gemeente echter inderdaad te maken met grondprijzen die zij niet wil betalen, zo is dit jaar gebleken uit een extra uitgevoerd haalbaarheidsonderzoek.
Ander scenario
Speculanten zijn gaan anticiperen op de toekomstige plannen van de gemeente, die echter nu toch weer de andere kant opfietst. Aan het stuur zit wethouder Len van Rekom. Het Recreatief Knooppunt is één van de projecten in zijn portefeuille. Hij legt uit dat de gemeente achter het station aan een dood paard trekt. ,,De grondprijzen zijn te hoog. Om die reden zijn we gaan kijken of er ook een ander scenario mogelijk is.” Van Rekom is in gesprek gegaan met de grondeigenaren aan de oostelijke kant van de provinciale weg. Zij werden onder andere op de hoogte gebracht van de officiële bekendmaking die begin oktober in de Staatscourant is gepubliceerd. Een voorgenomen besluit van het gemeentebestuur dat nog wel – hetgeen in november of december zal gebeuren – bestendigd dient te worden door de gemeenteraad. De wethouder benadrukt dat de gemeente het belangrijk vindt om een goede relatie te onderhouden met de grondeigenaren. ,,Drie externe taxateurs bepalen de waarde van de grond. De eigenaren zijn nergens toe verplicht. Ze bepalen zelf of ze de grond willen verkopen aan de gemeente.”
Duidelijkheid
Door het gemeentelijk voorkeursrecht in te zetten op het gedeelte over het spoor waar de grondprijzen (vanuit gemeentelijk perspectief) te behappen zijn, hoopt de gemeente de verwezenlijking van het Recreatief Knooppunt haalbaarder te maken. Van Rekom wil daar eind volgend jaar duidelijkheid over geven aan de gemeenteraad. Of het Recreatief Knooppunt als overgangszone tussen landelijk en verstedelijkt gebied werkelijk gerealiseerd gaat worden. Aan de voetbalclub, die met verouderde (lees: versleten) opstallen kampt, is toegezegd dat zij eind 2014 duidelijkheid krijgt. ,,Die krijgen ze ook. We zitten om de tafel met v.v. Sliedrecht.” Waar beide besturen op afkoersen, kon Van Rekom nog niet naar buiten brengen. De toekomst van SLTC zou wel eens in Sliedrecht-West kunnen liggen waar, als ook de onderhandelingen met de grondeigenaar en projectontwikkelaar voorspoedig verlopen, in 2015 wordt gestart met de bouw van Sporthal Benedenveer.
Door Erik de Bruin
